عاشقانه ای از عشق برای نسل بی عشق امروز

عاشقانه ای از عشق برای نسل بی عشق امروز

باز هم حصار بود و تنهایی ، اما این بار فقط شش روز سنگینی سایه های بیکسی را بر دوش کشیدم و روز هفتم باز تیغ آفتاب بود و عادت روزمرگی که زندگی نامیده اند. در این شش روز، تنها مونسم مثل همیشه قلم بود و کاغذ ، که این بار به آسانی در دسترسم بودند و این آسانی را حکمتی بود تا قلم را بی اختیار بر سپیدی کاغذ نگیرم از این رو هر سوژه ای را در ذهن می پسند ید م، او را با علامت ممنوعه مواجه می دیدم الا عشق که گویی به واسطه ی مظلومیتش ، کمی با فاصله ترازعلامت ممنوعه بود، پس قلم را به نوشتن عاشقانه ای از عشق رها کردم خاصه انکه در حصار تنهایی از عشق نوشتن هم می طلبید و آنچه در پی می خوانید حاصله کندو کاو شش روزه ام از عشق در حصار تنهایی است که به نسل بی عشق امروز پیشکش دارم

عشق ساده نیست اما میتوان به سادگی عاشق شد ، می گویند در کمال کهنسالی هم می توان حتی یک روز مانده به پایان زندگی عاشق شد و با یک دسته نرگس شاداب در قلب یک شب مهتابی و یا در زیر تیغ تند آفتاب، کنار رود خانه ای جاری، در میان جنگل ، روی پل عابر پیاده و یا در خیابانی پر عابر در انتظار محبوب ایستاد ، زیرا سن مشگل عشق نیست که بلور اصل از گذر زمان کدر نمی گردد مگر آنکه جلا دادن آن را از یاد برده باشیم.

عشق چتر بارانی است برای دونفر در زمانی که حتی یک قطره باران هم نمی بارد ، اما با این همه که گفته آمد ، عاشق بودن و عاشقانه زیستن را رمز و رازی است سر گونه و معجزه در این است که برای هر جریانی زمانی محتاج است الا عشق و از همین رو عاشق هزاران سال است در زیر باران ، در برابر کعبه ، زیر تیغ آفتاب ، در سنگر ، در تن طوفان بر فراز بلندای امواج درانتظار لحظه موعود وصل است زیرا آنچنانکه به داشتن امید محکومیم ، به تصرف خوشبختی از میانبر عاشقانه زیستن مجبوریم اما در این وانفسا که به سر دویدن و نرسیدن و اضطراب و انتظاربسر می بریم، گویی عاشقانه زیستن آرزویست محال واین است درد ی که نسل بی عشق امروز رااز آن مفری نیست جز به داروی شفا بخش عشق

تکلم بی صدا ، این است همه شهامت ما

چشم دوختن به سوسویی کم فروغ ، این است همه امید ما